Gedreven door de wens om nogmaals een aantal maanden op een mooie plek op aarde aan een persoonlijk project te werken en aangemoedigd en opgejut door succesvolle, commerciële zelfstandigen om me heen, stortte ik me enthousiast op het fenomeen ‘Online Zichtbaarheid’. Zichtbaar zijn is uiteraard belangrijk want als niemand weet dat ik een roman heb geschreven is de kans dat ik Wilde haren & Chardonnay ook daadwerkelijk verkoop niet zo groot. En als potentiële opdrachtgevers niet van mijn bestaan en schrijftalent op de hoogte zijn kunnen ze ook niet aankloppen voor hulp bij hun communicatie. Logisch. We leven in een prestatiemaatschappij van luide ego’s. ‘Laat je zien’ is het adagium.

Om mijn eigen (tekortschietende) vaardigheden op dit gebied op te krikken stortte ik me vol overgave op onlinecursussen, veelbelovende masterclasses en iedere how-to tip die ik maar kon vinden. Met het zweet op mijn bovenlip volgde ik challenges en workshops en verslond ik e-boeken bij de vleet. Alsof ik een belangrijk examen aflegde beantwoordde ik filosofische, diepgravende vragen als: Hoe kom ik over? Wil ik dat? Wat is mijn essentie? Wie ben ik? Wat draag ik bij? Wat is mijn boodschap? Ben ik te vaag? Ben ik te direct? Wat heeft die ander nodig? Wat kan ik voor die ander oplossen? Dankzij deze queeste (en algoritmes) word ik inmiddels – in mijn tijdlijnen op de socials en inboxen – bedolven onder de experts die me kunnen helpen mijn zichtbaarheid te vergroten.

Gaandeweg had ik gehoopt er lol in te krijgen en resultaten te zien. Wie verlangt er niet naar erkenning en waardering? Bovendien hou ik van introspectie, filosoferen en nieuwe dingen leren. In plaats van euforie maakte de druk om steeds opnieuw iets te moeten posten mij bloednerveus. En minder authentiek. En onzeker bovendien. Met als resultaat: doodmoe van mezelf te worden en mijn eigen verhaal niet meer te kunnen horen. Niet het gewenste effect.

Continue zichtbaar zijn past niet bij mijn karakter en persoonlijkheid. Ik ben een extraverte introvert. En dat is helemaal oké. Soms in de belangstelling? Heerlijk. Rennen? Vliegen? Druk? Prima maar zeker niet altijd. In een rustige, open omgeving gedij ik het best. Niet in de virtuele omgeving, maar in de echte wereld, met echte mensen en echte gesprekken.

Organisch zichtbaar zijn, op de achtergrond zo je wilt. Of af en toe online, als ik echt wat te melden heb en mijn boodschap recht uit mijn hart komt. Want tussen het geweld van roepende ego’s met non-nieuws, clickbait of slaapverwekkende content houd ik het liever puur en dicht bij mezelf. Vanuit mijn quiet ego. Bescheidenheid en nederigheid zijn ondergewaardeerde eigenschappen die een onvoorstelbaar positieve invloed hebben op je gevoel van welzijn.

Dit is een ode aan het stille ego. In een wereld waar iedereen vecht om online aandacht vallen zij, die dit IRL oprecht aan je geven, uiteindelijk het meeste op.

Column op commando van uitgeverij Sanders Media voor Meubel+