Creativity is seeing what everyone else has seen,
and thinking what no one else has thought.
Albert Einstein
Creativity is seeing what everyone else has seen,
and thinking what no one else has thought.
Het is juni 2019 en mijn kinderen en ik vertrekken vanuit Amsterdam Schiphol Airport op vakantie naar Santa Maria, een levendig stadje op Sal, één van de Kaapverdische eilanden. Dit klinkt zo heerlijk exotisch dat we de 6 uur durende vlucht en een irritante tussenlanding op Sao Vicente graag voor lief nemen. We hebben er zin in. Kaapverdianen promoten hun habitat als de ‘Eilanden van No Stress’ en daar verlangen we hartstochtelijk naar. Zon, zee, strand, lekker eten & drinken, cultuur en fun, daar gaan we voor. Genieten van elkaars gezelschap en een stukje van het continent Afrika ontdekken.
Morgen wellicht, want vandaag leverde de nodige hartverzakkingen. Het begon met het feit dat onze koffer in Amsterdam achterbleef. Blijkbaar ben ik niet de enige die het travel-light concept niet helemaal onder controle heeft en was het vliegtuig zo zwaar beladen dat de verkeerstoren ons niet liet opstijgen. Enfin, zonder kleding (zoon) en toiletspullen (allen) worden we bij ons designhotel gedropt. We vinden het helemaal leuk! De ligging is gunstig aan het strand, de kamer is netjes ingericht, het complex is kleinschalig en voorzien van een heerlijk zwembad, een lounge met bioscoopscherm en hangmatten tussen palmbomen.
Zodra we een teen richting Santa Maria durven bewegen worden wij als onnozele, zojuist gelande naïevelingen, direct bij de kladden gegrepen door een ‘behulpzame’ en zéér gladde, getrainde verkoper. We made his day. Resultaat: één hiddious doch local outfit voor Xander, een veel te duur houtsnijwerk betekenisbeeldje en een fortuin aan onmisbare apotheek shit. (Mid)Dag één en al volledig gegijzeld en leeggeroofd. No stress….
Als we eindelijk zijn ontsnapt aan al de opdringerige lui die ons hun ‘marvelous’ waren willen tonen zoeken we ons heil op de punt van de landtong. Hier worden we wel fair behandeld. Vervolgens maken we een louterende wandeling langs het parelwitte strand en baden we onze voetjes in de kalmerende oceaan. Rustig lopen we terug naar ons knusse design hotel Dunas de Sal waar we genieten van een heerlijke maaltijd, goede wijn en een optreden van de lokale dansmariekes. Geweldig die schuddekontjes! De kinderen twerken gezellig mee.
Een dag met high en low, verrassend veelzijdig en een fijne afsluiting. Het wordt een veelbelovende vakantie. Rozig stappen we ons comfortabele bed in.
Goed, ik moest even worden overgehaald omdat ik niet zo’n zin had in stofhappen, over keien kletsen, een warme bandana voro mijn neus en een suffe helm op mijn hoofd maar ik ben blij dat mijn standvastige dochter me mee heeft gesleurd. Ik voel mij een heuse badass mom met mijn onontdekte drivingskills op de quad in de woestijn.
We halen de karretjes op bij Cabo Quoad, Horen de uitleg aan en gaan hup op weg. Enthousiast knallen we het gas open en gaan zo snel mogelijk off road langs de prachtige, ruige kustlijn. Op naar de steile berg waarop we zonder angst naar boven stuiteren. Wat een prachtige vergezichten vanaf dit punt en wat een genot om de kinderen zo te zien genieten. Fearless raceten we weer naar beneden en knalden in grote snelheid over de met keien bezaaide paden. Oversteken moeten we, richting de zoutmijnen… off we went…stofhappen, stuiteren en de ‘donuts’ van Xander filmen. Het lijkt alsof we zo in een Mad Max film zijn beland. Het wordt ruiger en ruiger. En de paden? Die worden steeds onzichtbaarder…
Een vakantie met mij is gewoon niet compleet als we niet op enig moment glorieus verdwalen. Het landkaartje dat we mee hebben kregen lijkt wel een kindertekening en aan mij moet je sowieso niet vragen wat Noord of Zuid is. Xander weet het zeker ‘naar links’ en Tatum weet het zeker ‘naar rechts’. Ik houd mijn mond, ik weet alleen zeker dat we niet weten waar we zijn…
Gelukkig is het eiland niet zo groot. We hebben flink gas gegeven, recht zo die gaat, om na enige paniek toch een soort van bewoonde wereld te treffen. Het vliegveld is ons ijkpunt. Opgelucht volgen we een stukje snelweg en nadat we onze bravoure en navigatievermogen weer terug hebben knallen we wederom vol zelfvertrouwen offroad. Dat is gewoon het leukste met zo’n ding.
We crossen langs ruige kustlijnen en passeren mooie baaitjes. Even staan we stil in een mysterieuze, fotogenieke ghosttown en doen we een plasje in the middle of nowhere. Na 4 uur toeren brengen we de quads terug en worden op de homebase met een hoge druk luchtspuit van al het oranje stof ontdaan. Nog steeds zo zwart als de kolen gaan we heel tevreden en enthousiast terug naar ons hotel. ‘Een douche zal goed doen maar dit was wel de vetste dag hè mama!’roepen twee dolenthousiaste kinderen. Mooi.
Vergeleken met het ruige vervoer van gisteren zijn we vandaag met de ‘Zonnebloem’ op pad in een sufkuttenbusje maar dat boeit niet. Via de toer ‘Postcards of Sal’ doen we alle hotspots van het eiland aan. Als eerste maken we een stop in haven- en vissersdorpje Palmeira dat bol staat van de ruige zeebonken. Meteen werken we een groc en een punch naar binnen. Ach, it’s booze o’clock somewhere in the world.
Vervolgens rijden we naar de wereldberoemde Blue Eye bij Buracona! Man, we staan te trappelen om dat fenomenale natuurwonder met eigen ogen te aanschouwen. De zon is echter een essentieel onderdeel van het spektakel en deze heeft zich de hele ochtend niet laten zien. Enigszins beteuterd staren we in een zwart gat ….. Na een hobbelrit worden we kort de bus uitgelaten voor een heuse mindfuck bij de Fata Morgana’s Terra Boa.
Snel rijden we vervolgens enigszins beschaamd langs de sloppenwijken van hoofdstad Espargos. In deze kleurrijke ‘stad’ krijgen we een lekkere lunch. Bijna was de toer daar klaar voor mij want ik kreeg de deur van het toilet met geen mogelijkheid open. Enfin, bevrijd en vol goede moed togen we naar de zoutpannen van Pedra de Lume. Lekker drijven in de zoute meren van de vulkaankrater die boordevol mineralen zitten en dus verjongend werken en goed voor je huid zijn. Xander dobbert lekker op het water maar kreeg vrij snel spijt. Het steekt, piekt en trekt strak. Voor zover de ‘Spa ervaring’. Ik ben blij dat ik het bij pootjebaden heb gelaten.
We hobbelen terug langs luxe oord Murdeira Bay en de botanische tuinen vol exotische planten, dieren en piemelcactussen. Mooi om te zien wat er allemaal kan groeien als er maar water is. Helaas voor het groen regent het hier ongeveer 4 dagen per jaar en worden ze nu druppelsgewijs genat met de gezuiverde plasjes van toeristen. Nog even maken we kiekjes op het beroemde Kite Beach voordat we de bus weer in gaan op weg naar een afsluitende cocktail aan één van de mooiste strandjes die Sal rijk is: Ponta Preta. Wat een heerlijke dag vol cultuur en gastronomie.
‘Ik heb wel iets geleerd mama, van deze supergave vakantie’ zegt Xander rustig en overtuigt. ‘Ik zie hoe belangrijk het is om de kleine dingen te waarderen, de waarde van geld te beseffen en ik zie hoe goed we het hebben.’ Ik ben geraakt door zijn inzicht. Dit is het mooiste souvenir wat we mee naar huis kunnen nemen.
Een eiland van contrasten en een vakantie vol contrasten. Van beroofd worden door die hard verkopers die astronomische bedragen vragen voor prullaria en je gewoon gijzelen in hun winkel tot héérlijk eten bij de vele goede restaurants die het eiland rijk is, dansen op straat bij live optredens en relaxen aan het strand. Sal: een door God uitgespuugd, dor stuk, rode aarde met het hemelsblauwste water en de parelwitste stranden. Een reis om nooit meer te vergeten.