Inspirerende, krachtige, bescheiden, onopvallende of juist in het oog springende dames uit het Brabantse Land aan het woord. Met een bijzonder, uitzonderlijk, mooi, goed, sterk, ontroerend en/ of grappig verhaal. Ze raakt je met haar verve, bevlogenheid, toewijding en elan om wat voor reden dan ook.

Naam: Dineke van Gulik
Geboren: Dordrecht 25 juni 1959
Woont in: Baarle Hertog
Beroep: diDesign & D Grafische Vormgeving

Vrijgevochten

Dineke is opgegroeid in een bijzonder gezin waarin veel vrijheid en ruimte was voor persoonlijke ontplooiing. ‘Mijn moeder was een vrijgevochten dame. Wars van rangen, standen, leeftijden of yuppengedrag. Net als oma was zij Poppendokter in Dordrecht. Ze runde een winkel, gaf voorlichting in gevangenissen en op scholen en had een vooruitstrevende, actieve houding. Reisde vaak naar haar familie in Afrika en Australië. Haalde zelf haar vliegbrevet en vloog met haar Chesna rakelings over het hoofd van mijn bezorgde vader die zijn handen ten hemel vouwde voor haar veilige landing. Ze was modern, droeg pantalons, bracht haar kinderen naar de crèche en scheurde rond in een Daf zonder een rijbewijs te bezitten.’

‘Mijn vader wilde oorspronkelijk toetreden tot de orde van de Benedictijnen. Dit werd verhinderd doordat hij door omstandigheden thuis voor de kost moest zorgen. Mijn vader was ontzettend belezen en ruimdenkend. Adviserend en stimulerend. Ondanks hun totaal verschillende aard en ambities was dit een prachtig verbond. Veel ruimte waarin beiden zichzelf waren. Hun huwelijk is een grote inspiratiebron voor me. Neem de ander zoals die is. Als mijn moeder 6 weken door Afrika ging trekken ging hij fijn bij de paters logeren.’

Reislust

‘Ik mag in mijn leven veel reizen. Afrika, Azië, Amerika en Cambodja is een greep uit de vele bestemmingen. In Mexico belandden we in zo’n plaats die je kent uit Westernfilms. Waar de wind stoffige klittenbollen door de verlaten straten laat rollen. Hongerig kloppen we aan bij een woonhuis. Dit is geen restaurant hoor zeg ik. Maar mijn man maakt een praatje en de mensen gingen een heerlijk maal voor ons bereiden. Zaten we daar romantisch te dineren bij wildvreemden in de keuken.’

‘We slepen op onze reizen veel koffers mee met spullen om uit te delen. Dan kopen we lokale waren terug. Onze kofferinhoud is compleet anders als we huiswaarts gaan. Ik haal veel kracht en inspiratie uit reizen. Niet uit de armoede die we tegenkomen maar juist uit de vitaliteit en vindingrijkheid van de mensen. We zijn onszelf veel bewuster geworden. Hergebruiken veel en gooien weinig weg. Reizen maakt je bescheiden en dankbaar.’

‘Op 76 jarige leeftijd nam mijn moeder mij mee voor een reis met haar zussen door Afrika. The big 5 waren wij. In een landrover door Kenia,Tanzania en Zuid- Afrika. Ze keuvelden achterin over futiliteiten als The Bold & the Beautiful terwijl ik Afrika in me opzoog via mijn telelens. Zij keek naar mij met zo’n verliefde blik. Het was haar wens deze reis met me maken. Ze was gelukkig mij te laten zien waar zij zo van hield. Een paar maanden later is ze overleden. Ze heeft intens genoten, intens geleefd.’

Verbindingskracht

‘Ik was 18 jaar en stond in een dancing twee dansverzoeken af te wimpelen. Willy vroeg of ik hem thuis wilde brengen. Dat was origineel. Hij verwachtte een auto maar belandde achter het stuur van mijn brommer. Ik bleek een stuk jonger en zette hem netjes thuis af. Sindsdien zijn we bij elkaar gebleven.’

‘Mijn man zei: ‘Mijn vrouw werkt doorgaans niet’.Van kinds af aan heb ik echter hard gewerkt. Na schooltijd bij mijn moeder in de winkel. Later als Lady Bartender en Bookmaker. Ik heb een mooie carrière als zelfstandig DTP- er opgebouwd en mijn eigen creatieve atelier met tassen en kleding van onder andere oude binnenbanden. Hij wil de vrijheid en de mogelijkheid hebben te gaan en staan waar hij wil. Weken achtereen op reis gaan moet kunnen. Ongepland. Hij is een bijzonder man. Impulsief, gedreven en ongeremd. Komt net zo gemakkelijk thuis met een kilo prei als een café. Het leeftijdverschil van bijna 17 jaar is niet altijd gemakkelijk. We delen een andere geschiedenis. Zitten beide in verschillende emotionele fases in het leven. Het vanzelfsprekende ’Ohja!’ Die herkenning. Dat ontbreekt wel eens. Wat niet wil zeggen dat er geen erkenning is. Hij draagt me op handen. Geeft me alles wat mijn hartje begeerd. Er is heel veel liefde en verbondenheid.’

Kracht van rituelen

‘Ieder huisje heeft zijn kruisje. Ook mijn gezin en leven treft gebeurtenissen en teleurstellingen die een grote impact hebben op welbevinden en levensvreugde. In een mallemolen terecht komen en geen grip krijgen. Op een gegeven moment heb ik zoveel druk ervaren dat ik een paniekaanval kreeg. Ik dacht dat ik dood ging. Voor mijn gevoel was er nog zo weinig waarvoor ik het allemaal wilde doen dat ik mezelf verloor. Ik keek in de spiegel en dacht: hé, ik was toch een vrolijk mens?’

‘Op zulke momenten omring ik me met sterke mensen. Mensen die puur zijn. Onder alle omstandigheden zichzelf ook al worden ze verketterd door gebrek aan begrip. Ik ga altaartjes bouwen met persoonlijke relikwieën van de liefste en sterkste mensen bij elkaar. Zet de poppen-oogjes van mijn moeder naast de bakelieten typemachine van mijn vader. Ik zie hun kracht in die voorwerpen. Met mijn handen in de moestuin aard ik letterlijk. Mijn jaarlijkse fietstocht door de straten van Barcelona is een ritueel en in mijn atelier geef ik ruimte aan mijn creativiteit en scheppingskracht. Op die manieren kom ik weer tot mezelf.’

‘Ik heb een mooi en kleurrijk leven. Heel verrassend. Ik waardeer mijn stimulator en stille kracht. Hij biedt me alle kansen en mogelijkheden te ontwikkelen. Ze doet het toch maar, zegt men dan. ‘Ja’ zegt hij met een liefdevolle knipoog. ‘Er zit goed management achter.’

Op commando van Uitgeverij de Jong