Inspirerende, krachtige, bescheiden, onopvallende of juist in het oog springende dames uit het Brabantse Land aan het woord. Met een bijzonder, uitzonderlijk, mooi, goed, sterk, ontroerend en/ of grappig verhaal. Ze raakt je met haar verve, bevlogenheid, toewijding en elan om wat voor reden dan ook.

Naam: Eline Tromp- Vrielink
Geboren: 15 februari 1977 te Eindhoven
Woont in: Raamsdonk
Eigenaar van: Zuster Evie

Provinciaaltje

Eline is de oudste dochter in een fijn gezin met een zus en broer. Haar moeder was doktersassistente en haar vader een ondernemende man die werkte voor Philips. Voor zijn werk moesten ze op achtjarige leeftijd verhuizen naar Nijmegen. Het vertrouwde achterlaten en helemaal opnieuw beginnen had een grote impact op haar jonge leven. Op achttienjarige leeftijd ging Eline studeren in Rotterdam. ‘Dit was echt een DING om als eerste kind het huis te verlaten en op kamers te gaan.’ In de grote stad voelde zij zich een Provinciaaltje. ‘Ik was gewend aan een kleine gemeenschap waarin we elkaar begroetten. Hier duwde de caissière me een bonnetje in de hand en zei verder niets. Ik heb wel mijn hart verloren aan Rotterdam en ben pas 5 jaar geleden weer terug naar Brabant gegaan om te settlen in het strategisch gekozen Raamsdonk.’

Stimulerende basis

‘Mijn ouders zeiden nooit dat iets niet mocht. Ze waren altijd stimulerend. Soms moest ik beter uitleggen waarom ik iets wilde en er vervolgens nog verder over nadenken maar ze zeiden nooit dat iets niet kon. ‘Kannie ligt op het kerkhof en Wilnie ligt ernaast’ werd me met de paplepel ingegoten.’

‘Wel kreeg ik altijd een ‘noodpakket’ mee als ik op pad ging. Een dichte envelop met genoeg geld om waarvandaan ook met de taxi naar huis te kunnen en een kwartje om te bellen.’

Alles komt goed

‘Ik had net mijn trouwjurk besteld toen mijn relatie van zes jaar verbroken werd. Ik zag het helemaal niet aankomen. Mijn toekomstdromen in duigen. Ik pakte mijn spullen bij elkaar en ging helemaal van de kaart terug naar mijn ouders. Alles moest geregeld worden, we hadden een huis samen. Ik heb een knop omgezet en ben er helemaal in gedoken. Zo zat ik tot de puntjes voorbereid bij de notaris en niet als een hoopje ellende. Ik moest daarna helemaal opnieuw beginnen en dat lukte me goed. Ik had een nieuw huis, een fijne vriendenkring, een mooie auto en een leuke baan. Maar toen kon ik opeens niet meer slapen. Bij de dokter zei ik ‘ik weet niet wat er is maar doe maar een pil.’ Hij verwees me door naar een psycholoog. Dat vond ik aanvankelijk onzin maar ging toch. Ik ben er acht keer geweest en heb alleen maar gehuild. Toen was het over en goed en kon ik weer slapen. Dat was een absoluut dieptepunt en dit heeft me laten zien dat ik er altijd bovenop kom. Een soort garantie. Ik weet, het lukt me op eigen kracht.’

‘In de zeven jaar dat ik single ben geweest was het erg leuk met mijn vriendinnen. Net Sex and the City haha. Maar er waren ook echt momenten waarin ik me verdrietig afvroeg of ik ‘hem’ ooit nog zou tegenkomen. Uiteindelijk is het ook met de liefde helemaal goed gekomen. Inmiddels ben ik al zeven jaar gelukkig met mijn man, zijn we getrouwd en hebben we samen twee mooie dochters.’

Oordelen

‘Als kind ben ik erg gepest. Ik had een lui (afgeplakt) oog en jampotglazen in mijn bril. Op school had ik één vriendin. Zij was dik, had rood haar en werd ook gepest. Als iemand iets tegen me zei kreeg ik meteen een boei. De confrontatie ging ik niet aan. Liever rende ik heel hard naar huis. Als puber was ik daardoor erg onzeker. Naarmate ik volwassen werd realiseerde ik me dat de enige verwachtingen waaraan ik moet voldoen die van mijzelf zijn. Kracht is geloof in jezelf en eigen kunnen. Een oordeel over hoe je presteert en als mens bent hangt af van jezelf en niet van een ander. Vanuit die gedachte is het gemakkelijker om krachtig op te treden en ‘Ja’ of ‘Nee’ te zeggen. Ik doe alleen dingen die echt bij me passen.’

Eigen spelregels

‘Toen ik in verwachting was van ons tweede kindje werd mijn contract niet verlengd. Ik wil heel graag werken. Heb niet voor niets geïnvesteerd in studie en ontwikkeling. Wel wil ik graag zelf bepalen wanneer. Volgens het ‘College van de rechten van de mens’ krijgt nog altijd vijfenveertig procent van de vrouwen ontslag bij zwangerschap.
Wat moest ik doen? Mijn rebelse kant borrelde op, een soort Feminisme 2.0. Het wordt tijd dat de mentaliteit van Nederland ten aanzien van werkende moeders fundamenteel verandert! Vrouwen vinden het moeilijk werk en gezin te combineren. Ik zag het in mijn eigen werk en heb de ambitie het meest mama vriendelijke bedrijf van Nederland te zijn.’

‘Er zit zoveel kracht in jonge moeders. Ze willen allemaal graag werken maar zitten niet te wachten op druk en een uitbrander als je door omstandigheden 10 minuten te laat komt.’

Bewondering

‘Zuster Evie heb ik vanuit die ambitie opgericht. Ik heb mezelf 4 jaar gegeven maar het gaat heel goed! Inmiddels vormen we met vijfendertig ‘zusters’ een ‘Sisterhood’ van Hoorn tot Maastricht. We werken in de avond en tussen de bedrijven door. Al het werk komt gewoon af. We ondersteunen elkaar en nemen waar en wanneer nodig dingen van elkaar over. Samen kun je zoveel meer.’

‘Niks is onmogelijk als we zelfs mensen op de maan kunnen laten wandelen! Je moet er gewoon nog even wat langer over nadenken’ is mijn motto.

‘Mijn vader is mijn grootste fan en belangrijkste adviseur in mijn bedrijf.
Helaas is hij erg ziek. Ik heb grote bewondering voor mijn moeder. Zij zorgt heel liefdevol voor hem zodat ze samen nog veel gelukkige momenten beleven. Ik vind het fijn dat hij ziet dat het goed met me gaat in alle opzichten. Zijn droom voor mij is gelukt!’

Op commando voor Uitgeverij de Jong voor de rubriek De Kracht van