‘In de stiltes wordt het meest gezegd. De stilte maakt duidelijk hoe ver we uit elkaar zijn gedreven. Dat we er niet meer voor vechten maar elkaar verwensingen toeschrijven en vervolgens elkaar negeren. Kan het je dan niet meer schelen? Kan het mij dan niet meer schelen?’

‘Als ik om me heen kijk, nu de mist in mijn hoofd weer aan het optrekken is, zie ik grote brokken liggen. Ik wil er graag weer een huis, een thuis mee bouwen maar het schijnt maar niet te lukken.
Ik voel me zo alleen staan. Sommige mensen zijn alleen. Die hebben geen man of gezin. Ik ben niet alleen en toch zo eenzaam. Alleen zijn met zijn twee, dat is veel erger. Dat is zo koud, zo triest.’