Fascinerend fenomeen. Grenzen. De meest duidelijke grenzen zijn de landsgrenzen maar ook dat is sommige gevallen nog een mysterie. Grenzen zijn er in mijn ogen om te ontdekken, overschrijden en daarmee te verleggen. Als kind was ik al op zoek naar de randjes om nieuwsgierig overheen te kijken. Ik was niet zo’n meisje dat braaf binnen de lijntjes kleurde. Je kreeg me al niet in de box. Vrijheid is wat ik wil, wat ik nodig heb. Dat gevoel van grenzeloosheid. Dat heb ik nodig om te kunnen presteren. Door alle regelneukerij heden ten dage worden tegenwoordig heel veel grenzen gesteld. Veel te veel. Het leidt tot beperkingen en frustratie. Ik vraag mij af of grenzen altijd zo duidelijk te definiëren zijn..

Stapelmesjogge

Wanneer veranderen redenen in excuses, angst in moed en hoop in illusie? Als ik iets los laat, heb ik het dan opgegeven? Of kan doorzetten ook halsstarrigheid zijn? Wanneer is willen moeten geworden en grenzen beperkingen? Hoe kan het dat recht ineens krom werd en de behoefte er tussenuit te gaan regelrecht vluchten bleek? Is negeren te verwarren met struisvogelpolitiek? Zelfvertrouwen arrogantie? Is een held in zekere zin ook slachtoffer? Wordt verleiden bedriegen, knettergek zijn op iets een obsessie? Zorgen regels voor onderdrukking? Wanneer is optimisme irreëel zijn? Wanneer wordt dromen vluchten, accepteren vergeten, vriendschap liefde? Hoe werd houden van een verslaving? Is ieder einde een nieuw begin? Wanneer verandert een feit in ervaring, wordt nadenken piekeren en bewonderen jaloezie? Wie is hyperintelligent of stapelmesjogge?

Flinterdun

De lijntjes zijn vaak flinterdun. Zonder het te merken ben je van het één overgegaan in het ander. Zijn grenzen dan verlegd of ben ik simpelweg te ver gegaan? Er is maar één ding wat altijd het juiste antwoord weet. Dat is dat kleine stemmetje in je achterhoofd. Noem het intuïtie, gut feeling of gezond verstand. Dat is niet toevallig grenzeloos!