Een aantal jaren geleden verloor ik in 4 jaar tijd, achter elkaar, bijna alles wat me dierbaar was, werd ik gediagnosticeerd met een chronische auto-immuunziekte, verhuisde ik tweemaal en onderging ik twee operaties. Mijn geliefde oma verloor ik aan een auto-ongeluk, mijn halve bedrijf aan een gehaaide compagnon, mijn thuis, huis en haard door een scheiding, mijn nieuwe liefde aan een ziekte waartegen het medicijn enkele maanden later werd vrijgegeven en mijn hartsvriendin waarmee ik 37 jaar lief en leed deelde aan een fatale hersenbloeding. De laatste twee levensveranderende gebeurtenissen vonden 2 maanden na elkaar plaats. Ik had het helemaal gehad en was down and out…

Emotionele rollercoaster

In welk rouwproces precies en waar ik me bevond wist ik niet meer. Die tijd is aan de ene kant met momenten glashelder en aan de andere kant een totale blurr en chaos. Helemaal lamgeslagen, doodmoe en lusteloos werd ik ervan, alsook apathisch en vergeetachtig. Ik voelde mezelf in een depressie glijden en als ik op dat moment zelf het leven had gelaten had me dat geen reet kunnen schelen. Er zijn dagen geweest dat de grootste prestatie van de dag was dat ik me aangekleed en opgemaakt had of een maaltijd had weten te koken die niet was aangebrand.

Het was teveel tegelijk, teveel voor één mens, teveel in één leven vond ik in momenten van intens zelfmedelijden. Telkens als ik dacht: dit is ‘rockbottom’ dan ging het valluik toch nog een keertje open en donderde ik verder de afgrond in. Ik had daarvoor slechts in het oog van de storm gezeten, de plek waar het even rustig lijkt maar alles aan de buitenkant nog woest om je heen draait. Wat een emotionele rollercoaster… Ja, deze periode van verlies op verlies heeft me veranderd. Mentaal en zelfs fysiek want extreme, langdurige stress zet zich vast in je lichaam en verandert je chemische, hormonale samenstelling.

Weten wat er werkelijk toe doet

Werken lukte lange tijd niet goed want ik kon me slecht concentreren, vergat van alles en had totaal geen overzicht noch de lust of de energie. Projecten met mensen waarmee ik al lang samenwerkte gaven me houvast en vertrouwen in mijn kunnen en daardoor kwam ik langzaam weer op gang. Ik deed wat ik kon, gaf mezelf de ruimte en leefde in het moment, dag voor dag, stap voor stap. Dat heeft geleid tot beslissingen in andere richtingen. Werk doen wat dicht bij me staat en waar mijn hartje sneller van gaat slaan. Mensen uit mijn leven bannen die me geen vreugde brengen. Deze rollercoaster heeft me duidelijk gemaakt wat er voor mij werkelijk toe doet in het leven, wat ik belangrijk vind, hoe ik wil leven en wie ik graag om me heen heb.

Waken voor verbittering

In de rouwperiode ging ik door verschillende stadia. Woede, onmacht, onverschilligheid, verdriet, acceptatie en dankbaarheid. Sommige fases herhaalden zich vaker, niets was chronologisch of werkelijk voorbij. Waar ik altijd voor heb willen waken is verbittering. Ja, het was veel en soms simpelweg niet te doen maar bitter wilde ik in ieder geval nooit worden. Dan zou alles voor niets zijn geweest en dat kan ik gewoonweg niet toelaten. Er is nog zoveel om voor te gaan, zoveel te beleven, zien en doen. Om mezelf bijeen te rapen heb ik professionele hulp gezocht bij psychologen, in schrijftherapie, lichaamsmassages, spirituele ceremonies en in veel rust nemen. Bij lieve vrienden heb ik me wekenlang ondergedompeld in liefde en zorg aan de andere kant van de wereld in Australië. Dat is puur egoïsme maar als ik niet voor mezelf zorg hoe kan ik dan voor een ander zorgen? Hoe kan ik er dan zijn voor mijn kinderen en alle anderen die ik lief heb? Ik moet overeind zien te blijven, op mijn manier, in mijn tempo, met mijn middelen.

Maak ze trots

Wonderlijk genoeg is het gevoel niets te verliezen te hebben ook een zegen gebleken. Het heeft me moed gegeven en de kracht om te kunnen incasseren en accepteren. Het heeft me veerkrachtig gemaakt, om hulp doen vragen en geleerd om dankbaar te zijn voor alles wat er nog wel is. Het heeft me opnieuw laten vertrouwen op het leven en het lef gegeven te durven zakken in de zalige bron van onwetendheid en geen controle hebben. Het heeft me laten zien hoe ik mijn geest tot rust kan brengen. Het heeft me geleerd hetgeen er gebeurd waar ik niets aan kan doen of veranderen te accepteren en gedwongen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn leven en mijn keuzes. Wat me op de been houdt is het geloof dat het geluk evenredig is. Dat de toekomst mooi zal zijn en dat ik het nú goed heb. Er is een intrinsieke drive en verlangen naar de oppervlakte gekomen om diegenen die ik verloren heb én diegenen die ik om me heen heb trots te maken. Ik ga voor die knipoog uit de hemel en de knuffel van mijn aardse schatten en wil graag bemoedigen, inspireren en helpen waar ik kan. Dit doe ik door te doen wat me gelukkig maakt en geluk en dankbaarheid te delen met hen die me lief zijn. Omdat ik dat waard ben en om hen die er waren, om zij die er zijn.

Op commando van Uitgeverij de Jong