Dat ik ooit tot de druk zijnde groep behoorde en dat zelfs graag wilde. Dat ik mat hoe goed het met me ging aan hoe hard ik racete van links naar rechts. Dat maakte me voor mijn gevoel interessant en onmisbaar. Een volle agenda, veel ‘belangrijke’ afspraken, dan deed ik ertoe, dan werd ik gezien.

Mechanisme

Dat ik amper voelde hoe het werkelijk met me ging drong pas door toen ik echt niet langer kon en letterlijk leeg was. Mijn energie was op. Ik heb het verdeeld over zoveel verschillende, in mijn ogen allemaal belangrijke zaken dat er niets van over is gebleven. Ik heb er te weinig energie voor retour gekregen en heb dat te laat doorgekregen. Het is een mooi mechanisme van de natuur, dat hoe hard je hoofd en ego ook schreeuwen dat je door en door en door moet gaan, je lichaam zich vanzelf uitschakelt en je dwingt tot noodzakelijke rust.

Samenvallen

Wat ik vergeten ben tijdens het vechten op al die fronten is dat ik er altijd al toe deed. Voor de hele lieve mensen om me heen die met lede ogen aanschouwden hoe ik lachend aan mijn eigen doorzettingsvermogen ten onder ging. Ik neem weer tijd voor hen, voor mezelf. Voor echte gesprekken. Voor spontane ontmoetingen. Voor veel slaap en voor veel, heel veel tranen. Tranen van verdriet en onmacht eerst, van verwerking en heling later tot tranen van plezier en geluk op het eind van deze cyclus! Toen alles uit elkaar viel, kwam het tegelijkertijd juist samen.

Leven

Er zijn maar een paar dingen in het leven zo belangrijk dat ze echt geen dag kunnen wachten. Knuffelen met de mensen die je het meest aan je hart gaan! Er voor je loved-ones zijn en delen van ervaringen met gelijkgestemden onder het genot van een glaasje feestelijke bubbels. Vanuit liefde en rust ben ik weer gaan leven in plaats van bestaan!

Don’t take life so seriously! It’s not like you’re going to get out alive….