Er komt een berichtje voorbij op social media waar ik door geraakt word. ‘Pfffffff’ staat er. ‘Ik ben zo uitgeput dat ik niet meer op mijn benen kan staan…..’ Het is niet de eerste keer dat ik een dergelijke post onder ogen krijg. Het houdt me bezig en baart me zorgen. Ik vind het fascinerend wat die paar regels met me doen.

Cliché

Wat zijn de verwachtingen van diegene? Als die er al zijn. Waarom dit bericht? Is het volgens cliché ‘Gedeelde smart is halve smart?’ Is het vissen naar complimenten als: ‘Wauw, wat heb jij een enorm doorzettingsvermogen!’ Of ‘Jeeeeetje, als je zo ont-zet-tend druk bent moet je wel e-norm succesvol zijn en dus gelukkig!!’

Stilte

Ik merk dat er bij mij boosheid bovenkomt. En medeleven. Het is zo vreselijk herkenbaar, zelf heb ik een hele tijd gekend van pure uitputting. Ik was zo hard door gedenderd dat ik van voren niet in de gaten had dat ik van achteren ook leefde zoals mijn oma dat altijd uitdrukte. Gedwongen om tot stilstand gekomen werd ik teruggeworpen op mijn basis. Nooit zal ik het weer zo ver laten komen. Nooit zal ik weer zo over de kling laten jagen. Ik zorg goed voor mezelf want alleen dan kan ik er ook voor anderen zijn. Voortaan luister ik goed naar mijn intuïtie en zoek ik de stilte in mijzelf op. In de stilte wordt het meest gezegd. In stilte voel ik wat ik nodig heb, waar mijn behoeften en talenten liggen.

Ruimte scheppen

‘Stilstand is achteruitgang’ is mij ingeprent. Daar ben ik het niet meer helemaal mee eens. Regelmatig bij mezelf stilstaan zorgt voor dankbaarheid, diep innerlijk vertrouwen en daarmee juist voor enorme vooruitgang. Het schept ruimte. Voor zoveel meer mensen als alleen ikzelf. Sta daar eens even bij stil…